Ramon van de Werken schildert het bos. Al jaren vanaf 1976. En in die jaren heeft hij uit de chaos van de bosrand een geometrische structuur gedistileerd. Dit ordenings-principe levert landschappen die er uitzien als veelhoekige structuren. Ze zijn gebaseerd op eenvoudige spelregels, zoals de asymmetrische regel dat een lijn maar één zijlijn mag hebben. En die zijlijn mag niet ook nog eens zijlijn zijn van een andere lijn. Het zijn geformaliseerde scheppingen, die niet alleen naar de natuur verwijzen, maar die ook op natuurlijke ordeningsprincipes gebaseerd zijn. Opvallend is evenwel dat Van de Werken's benadering niet louter rationeel is. Zo koppelt hij zijn methodische manier van werken haast automatisch aan de subjectieve werkelijkheid en de subjectieve voorkeuren of begrippen als mooi en lelijk.

Het oppervlak wordt verdeelt in 9- en 10-hoeken. En ieder lichaam wordt zo ideaal mogelijk geconstrueerd. Dat heeft dan weer zijn weerslag op de nabij gelegen lichamen (tussenruimtes zijn uitgesloten).

Zoals in de natuur bepaalde voorwaarden (eigenlijk dus een set met regels), bijvoorbeeld de beschikbare hoeveelheid zonlicht, de genetische afstamming van de planten, de grondsoort ter plekke, de windrichting enz, bij een bosrand uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor het beeld van bosrand en de schoonheid, zo is bij Van de Werken de set van eenvoudige regels en zijn arbitraire beslissingen om een lijn toch iets korter, schuiner of juist haakser te zetten, of om een lichaam in zijn geheel iets kleiner of groter te maken, ook verantwoordelijk voor het uiteindelijke beeld van chaotische orde, zo kenmerkend voor een bosrand. Kortom, Van de Werken doet hier een poging de inhoud van het bos, de permanente strijd om leefruimte, zichtbaar te maken: Het Toevallig Beginsel, Willekeurig Principe, of Chaotische Orde, hoe je het maar noemen wil.

Het is dit Structured Arbitrary Principle dat nu wordt aangewend om gebruiksvoorwerpen van een boodschap te voorzien. Theedoek, tafelkleed en chocoladeplak krijgen de opdracht mee om de beschouwer over te halen zijn of haar wereld vorm te geven met het willekeurig principe als denkmodel.
Dus schoonheid is begeerlijk, evenwicht essentieel, rust is belangrijk maar beweging ook. Er zijn geen rigide opvattingen, Er is altijd aanpassing. En spelregels. De regels zijn simpel. Er wordt tot het uiterste gepoogd de regels te volgen. Mislukken mag, maar liever niet. Meewerken hoog gewaardeerd. Perfectie is nastrevenswaardig. Maar niet haalbaar. Het blijft schipperen.
Bij conflicten mag veel worden afgebroken. Dan wordt er fris verder gebouwd. .